Een mystieke sfeer hangt over het nachtelijke tafereel in het Romeinse Mainz. Romeinse soldaten in volle wapenrusting verzamelen zich rond het vuur van een grote stapel brandhout en leggen aan de voet daarvan buitstukken en wapens neer. Klagerige geluiden weerklinken in de lucht, terwijl de flikkering van het vuur ondefinieerbare schaduwen op het nabijgelegen ere-monument werpt ...
Zo zou het jaarlijkse dodenritueel voor generaal Drusus eruit hebben kunnen zien. Restanten van de Drusussteen, die als bijzonder Romeins erfgoed wordt beschouwd, zijn te zien op het terrein van de citadel.
Nero Claudius Drusus - kortweg Drusus genoemd, was een van de stiefzonen van keizer Augustus. Deze stuurde Drusus en zijn andere stiefzoon Tiberius in het jaar 13 voor Christus naar Germanië om de grenzen te beveiligen en het Germaanse gebied aan de overkant van de Rijn te veroveren. Drusus stichtte in hetzelfde jaar het hoofdkwartier tegenover de monding van de Main. Hij wordt daarom ook beschouwd als de grondlegger van de stad Mainz. Onder zijn opperbevel trokken de legers op veldtochten langs de Mainlijn en uiteindelijk tot aan de Elbe.
De Romeinse historicus Cassius Dio beschrijft de succesvolle veroveraar als "...een jongeman, begiftigd met zoveel en zulke hoge deugden als maar enige sterfelijke menselijke natuur kan bevatten, en ijver en bekwaamheid kan ontwikkelen." Drusus verongelukte in 9 voor Christus op de terugweg van een veroveringstocht bij de Elbe. Hij bezweek aan zijn zware verwondingen. Ter ere van hun veldheer bouwden de in Mogontiacum gelegerde soldaten het monument als een leeg graf (Kenotaf). Het lichaam zelf was in Rome begraven, in het mausoleum van keizer Augustus.
In de middeleeuwen maakte men gebruik van de uitstekende ligging van de Drusussteen en verbouwde deze tot wachttoren. Waarschijnlijk diende hij ook na de bouw van de citadel als een extra wachttoren.
