St. Remigiuskerk

Ten noorden van de kerk bevindt zich de Frankische oorsprong van de plaats, een dorpsstructuur waarvan wordt aangenomen dat het de „Villa Ingilinhaim“ is. In verband met deze Merovingische nederzetting gaat men uit van vroege voorgangers van de kerk, die gewijd was aan de „Apostel van de Fransen“, de heilige Remigius. In 742/43 schonk koning Karlmann de kerk in Nieder-Ingelheim aan het nieuw opgerichte bisdom Würzburg. In de daaropvolgende periode kreeg het de bescherming van de heilige Kilian van het bisdom Würzburg. Tegen het einde van de 8e eeuw werd de fiscuskerk tijdelijk gebruikt als paltskapel. De betekenis van het godshuis blijkt uit het feit dat hier in 984 een generalsynode plaatsvond, waaraan Otto de Groote en de westfrankische koning Lodewijk IV deelnamen. In 1270 werd het gehele lokale bezit van Würzburg met de kerk overgedragen aan het Sint-Stefanussticht van Mainz.
Van de middeleeuwse bouw is alleen de vijf verdiepingen tellende romaanse toren bewaard gebleven, die in de Staufertijd (12e/13e eeuw) werd gebouwd. De klokkenverdiepingen weerspiegelen vormen van de late romaanse architectuur van het Neder-Rijngebied. De fronton werd in 1881 vernieuwd op initiatief en met de kosten gedragen door Wilhelm von Erlanger. Het tympaanreliëf aan de torenpoort, dat rond 1200/10 werd gemaakt, was oorspronkelijk op een andere plek ingebouwd. Het huidige zaalkerk werd in 1739 gebouwd na de kerkscheuring. In de gevel van het pilasteromlijstte zuidportaal verschijnt het Palatijnse wapen. Het interieur beschikt over een belangrijke barokke inrichting. Epitafen uit de 18e eeuw herinneren aan Anton Otto von Cloß, zijn neef Gerhard von Schrieck en pastoor Förschter.

Voor de kerk vindt men op het tot 1836 gebruikte begraafplaats enkele indrukwekkende grafmonumenten. De omheining van het kerkterrein bestond in deze vorm al in de 14e eeuw.

De loopbron met een gietijzeren put is afkomstig uit de gieterij Puricelli (Rheinböllerhütte) aan de straathoek en werd in de tweede helft van de 19e eeuw geschonken door Baron von Erlanger.

Zuidelijk van de Remigiuskerk bevond zich, analoog aan het plein voor het stadhuis, een marktplaats die de Kleine Markt werd genoemd. Hier werd ook recht gesproken. In de 15e eeuw vergaderde het Ingelheimer Rijksrecht elke maandag, woensdag en vrijdag in Nieder-Ingelheim bij de lindeboom voor de kerk.

Rondom het godshuis waren verschillende instellingen verenigd:
In het oosten, bij de ingang van de Ottonenstraat, bevond zich de tiendeschuur van het Sint-Stefanussticht van Mainz, die tegenwoordig modern is verbouwd. De boeren van Nieder-Ingelheim hoefden geen wijn tienden te betalen, maar alleen de vrucht tienden. Het Sint-Stefanussticht had als tegenprestatie de verplichting om te zorgen voor de bouw en het onderhoud van de kerk en het naastgelegen pastorie.

De late barokke katholieke pastorie (Belzer Straße 8) werd in 1759 door het Sint-Stefanussticht van Mainz tegenover de kerk op de plaats van een voorgangersgebouw opgericht. Het bouwjaar staat op de draagbalk boven de deur. De korfboogvormige toegangspoort aan de linkerkant wijst met de datering 1675 op een eerdere oorsprong. Achter de hoge hofmuur rangschikken zich rondom een geplaveid erf economische gebouwen. De uitgestrekte pastorietuin, die in 1977 door de oprichting van het pastoraal centrum in oppervlakte is verminderd, wordt in het noorden begrensd door een langgerekte muur uit de 17e/18e eeuw.
Westelijk van de kerk, op de plaats van de huidige parkeerplaats en delen van de weg, stond ooit het middeleeuwse ziekenhuis. Het Heilig-Geist-hospitaal is vanaf het einde van de 13e tot het begin van de 14e eeuw aantoonbaar. Na een brand werd het tussen 1472 en 1478 opnieuw opgebouwd. Van belang is dat hier van 1495 tot 1498 de vader van de cosmograaf Sebastian Münster hospitaals meester was. Het ziekenhuis bestond tot 1835. Daarnaast werd in de 18e eeuw het voormalige katholieke schoolgebouw opgericht, dat inmiddels is afgebroken.