Het is een driebeukige langhuis met een verhoogd middenschip en een vlakke houten plafond. Het metselwerk is gemaakt van natuurlijk bewerkt licht breuksteen. Het 33,5 meter lange middenschip wordt van de zijbeuken gescheiden door rechthoekige arcades.
De kerkbouw leunt asymmetrisch tegen de 50 meter hoge toren, waarvan het onderste gedeelte de oudste van het gebouw is. Onder dominee Joseph Kempf (1887-1913) werd de toren verhoogd, omdat de nieuwbouw een deel van de geluidsopeningen bedekte en het geluidseffect verstoorde. Daarom ligt de toegevoegde "verdieping" aanzienlijk boven de nok van het langhuis en dient nu als "klokkenruimte".
Het rechter zijschip heeft twee ingangen: het zuidportaal en de ingang naar de Moeder Gotteskapel. Het zuidportaal - oorspronkelijk het hoofdportaal - wordt aan beide zijden begrensd door een kolom met kubische kapitelen, die worden voortgezet door muurconsoles in de portaalboog. Tussen de boogspanning en de deurstijl bevindt zich een tympaan (Grieks voor trommel), dat is versierd met het reliëf van een "omlijst kruis". De westerse uitgang, die tegenwoordig als hoofdportaal geldt, is eerder eenvoudig en had eigenlijk slechts een "deurtje" moeten zijn.
De ingang naar de "Moeder Gotteskapel" wordt omrand door twee kolommen met bladeren kapitelen. Boven de boogspanning staat in een muur-nis een Mariabeeld uit de 19e eeuw. Aan de zuidelijke buitenmuur van de toren bevindt zich een stenen kruis, ontstaan in de tweede helft van de 17e eeuw onder dominee Jacob Spang (1668-1689). Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd dit corpus beschadigd door een artilleriegranaat. Dominee Sylvester Hainz (1960-1981) liet het waardevolle corpus van rode zandsteen restaureren en opnieuw aan het kruis bevestigen.
Er is ook een "crypte" aanwezig, omdat men de hellende grond aan de oostzijde van de kerk niet met zand wilde vullen. Daarom is deze "crypte" ook geen onderaardse ruimte. Ze dient tegenwoordig als opslag- en verwarmingsruimte en is alleen van buitenaf toegankelijk.
In de kerk, nabij de westelijke ingang, staat de zware doopvont uit de oude kerk, die lange tijd verloren was, totdat men hem op een erf ontdekte, waar hij als drinkbak werd gebruikt. Op een zijkant is het getal 1492 gegraveerd, vermoedelijk het jaar van zijn ontstaan. Hij behoort tot de "leeuwdoopvonten", waarvan de voet door vier liggende leeuwen wordt gevormd, die helaas niet meer aanwezig zijn. De doopvont wordt tegenwoordig als wijwaterbak gebruikt.
Aan de westelijke achterwand bevindt zich een "kruisigingsgroep". Het kruis wordt echter niet - zoals gebruikelijk - omlijst door Maria en Johannes, maar door de twee patroonheiligen van de kerk, Sint Martinus en Sint Joris. Beide beelden, rond 1700 uit hout gesneden, sierden al de oude kerk. Het kruis komt uit Flonheim, het corpus uit Mittelheim/Rheingau.
Aan de wanden van beide zijbeuken zijn heiligenbeelden geplaatst. De meesten zijn niet speciaal voor de parochiekerk gemaakt, maar zijn door de jaren heen "verzameld".
De belangrijkste zijn de heilige Bonifatius, Antonius van Padua, Johannes de Doper, Franciscus van Assisi, Rochus, Wendelinus, Aloisius en Sebastianus. Het beeld van de heilige Christophorus, bevestigd aan een kolom, komt uit Meran (Tirol).
In het midden van het linker zijschip bevindt zich de doopvont, die ook al in de oude kerk werd gebruikt. De deksel is versierd met een figuurlijke voorstelling van de doop van Jezus in de Jordaan door Johannes.
Aan de kopse kant van het linker zijschip staat het kruisaltaar uit 1906. De reliëfs van de altaaropbouw tonen de "kruisvinding" en de "kruisverheffing". Het kruis dat het altaar overragt, is rond 1700 ontstaan en werd overgenomen uit de oude kerk.
In de koorruimte van de kerk staat vooraan een nieuw "vieringsaltaar" van natuurzandsteen, samen met een gelijkvormige ambo. Een bijzonderheid is de aanleg van het "reliquiar", dat niet - zoals gebruikelijk - in de altaarplaat is verwerkt. De relikwieën zijn aan de voorzijde van de sokkel achter glas zichtbaar.
In de apsis staat het hoogaltaar uit 1900. Onder de altaartafel van rode zandsteen bevinden zich vijf reliëfs van witte Courson. Ze hebben allemaal een relatie tot de eucharistie, die in het tabernakel van dit altaar wordt bewaard. Op de altaaropbouw is de bruiloft te Kana en het laatste avondmaal afgebeeld. De concha in de apsis van het hoofdschip is beschilderd met een afbeelding, waarop Christus tussen heiligen zit, die verband houden met Duitsland, met het bisdom Mainz of met de parochiegemeente. Ook de jonge maagd Agnes Pfeifer, die in 1754 werd vermoord bij de verdediging van haar onschuld, is herkenbaar (Ostereierl). Ze heeft geen halo.
Op de rechterwand in de koorruimte bevindt zich de "beschermmantelmadonna", een 1,10 m hoge laatgotische plastiek van lindenhout. Zij kwam onder dominee Autsch naar Finthen en is een belangrijk kunstwerk: Maria draagt het kind Jezus op haar arm. Engelen houden haar wijd uitgespreide mantel vast. Veel mensen van alle standen zijn daaronder geborgen.
Het "koor" van het rechter zijschip geldt van het begin af aan als "Moeder Gotteskapel". Het werd in 2003 opnieuw ingericht en met een hek van de rest van de kerkruimte gescheiden. Aan de kopse wand bevindt zich het Mariabeeld van het altaar uit 1892. De zijvleugels van de in 1935 verbouwde altaaropbouw zijn voorzien van gesneden reliëfs. Ze tonen scènes uit het leven van Maria. Boven het tabernakel staat een barok Mariabeeld uit de oude kerk. In de Moeder Gotteskapel bevinden zich de graven van de maagd Agnes Pfeifer en dominee Joseph Kempf. Via een eigen ingang is de "kapel" overdag toegankelijk.
Vermeldenswaard zijn ook de twaalf (!) kruiswegstaties uit 1965. Het gemeentezang wordt begeleid door een orgel, dat in 1853 door B. Dreymann werd gebouwd. Het is helaas niet meer in origineel staat. Slechts enkele registers dateren uit de tijd van Dreymann.
Het gelui van de kerk bestaat uit vijf klokken: 1. Philip klok (gegoten 1895 - 2090 kg), 2. Maria klok (1895 - 1060 kg), 3. Jozef klok (1956 - 850 kg) 4. Martinus klok (1897 - 450 kg) 5. Bernardus klok (sinds 2004 - 382 kg).
